Co z nami będzie

nici88

Gdy wiara w człowieku jest
Gdy mocno w to wierzy
Gdy już prawie na końcu jest
Gdy myśli, że się ułoży
Wszystko się psuje nic nie układa
A wiara w człowieku wciąż pozostaje
Lecz powoli zamienia się w marę
Pytać nie ma kogo, pogadać nie ma z kim
Użalać się nad sobą i głupstwa robić im
Czy warto bez sensu gnać do przodu?
Kiedy on wreszcie da sobie spokój
Pyta ja ciągle, ból jej zadaje
Bo ona nie wie co od niego dostaje
Czy w końcu będą razem?
I zaspokoją swój głód?
Jednak ona nie ma nikogo
A nie myśli o nim to nie…
Nie to ból istnienia i tego co będzie...
Co czeka za rogiem, czai się w ukryciu
Może to lęk przed samym sobą, brak wiary…?
Czy to ma sens?