BEZIMIENNI

witek

Ich dłonie są już zimne
Ich serca już nie biją
Ich usta są już martwe
A Oni jednak żyją.
Ich ciała rozłożone
Ich szczątki rozsypane
Ich trumny ziemia zżarła
A ciągle wspomniane.
Kim dla nas byli?
A gdzie są teraz?
Powstaje pytanie
Gdy człowiek umiera.
Jak dla nas żyli?
Jak los się sprawił?
Czy mnie czy Ciebie
Ktoś tu zostawił.
Może nie chcieli od nas odchodzić
Może prosili o czasu chwilę
My jak na razie ten czas trzymamy
Lecz tak naprawdę nie wiemy ile.
Co teraz myślą po tamtej stronie?
Czy wspominają, czy tęsknią za życiem?
Przecież byliśmy Ich częścią kiedyś
A teraz jesteśmy tylko odbiciem.
Nie zawsze można sobie przypomnieć
Gdy po tym świecie jeszcze chodzili
Czy zostawili jakąś część siebie?
Czy tak po prostu nas opuścili?
Wspominasz nie raz jakąś osobę
Czasem zapalisz świeczkę na grobie
I dalej o Nich pamięć zagasa
Tak jak zagaśnie kiedyś o Tobie.
Bezimienni- tak można Ich nazwać
Kim byli? A kim są teraz?
Patrząc na cmentarz, miliony grobów
Ogarnia Cię strach, rozpacz Cie zżera.
Czy chciałbyś spotkać czasami kogoś
Kogo za życia tak bardzo kochałeś
A może Oni Cię odwiedzają
Lecz tylko Ci, których nie znałeś.
W obcej postaci innego człowieka
Stoi przy Tobie osoba znana
Z innym wyglądem, z tą sama duszą
Ale zarazem to jest ta sama.
Bo może żyją gdzieś między nami
Bardziej szczęśliwi i tak promienni
Lecz tu na ziemi zostają tylko
Ludźmi do wspomnień i Bezimienni.

(ku pamięci kuzyna...)