Droga po śmierci

witek

Nagle zgasło światło
na ziemi skończyłem swe życie
Patrząc się w ciemność niezmierną
ujrzałem swoje odbicie
Ujrzałem też mroczny tunel
był ogarnięty siłami złego
Nie miałem zamiaru iść dalej
a jednak ciąneło do niego
Nie mogłem oporu mu stawić
bo jakaś siła iść mi kazała
Stawiając powoli krok za krokiem
ta ciemność mnie pochłaniała
I nagle ujrzałem światło
wielkiej jasności i wielkiej mocy
Choć było światłem oślepiającym
to nie raziło mnie w oczy
Chciałem się zbliżyć do tej światłości
lecz po mych krokach to się oddala
Niczym gasnące ognisko
pod wpływem żaru się znów rozpala
I nagle z światła wyszli znajomi
którzy już dawno nie żyli
Myślałem że to złudzenie
lecz oni naprawdę tam byli
Mówili coś do mnie z daleka
choć nie przez słowa, ale słyszałem
Mowa ich była zmieniona
a jednak ich rozumiałem
Przyszli by pomóc mi w drodze
którą w ciemnościach mam kroczyć
By nie wejść gdzieś w mocy nieczyste
lub w inne sfery nie zboczyć
Za chwilę przed sobą ogród ujrzałem
w kwiatach był cały ubrany
Piękne rabaty, wielkie posągi
jak gdyby był malowany
Wszedłem w tą zieleń lecz jej nie czułem
jak gdyby jej tam nie było
I chcąc uchwycić piękno ogrodu
gdy wszystko się rozproszyło
Poczułem wtedy że się unoszę
wysoko aż ponad chmury
Piękne obrazy ujrzałem
patrząc na wszystko z góry
Kraj malowniczy morza jeziora
góry i lasy w wielkiej oprawie
Gwiazdy i słońce i całą przestrzeń
wszelkie stworzenia w całej swej sławie
Powoli spadając z pięknego błekitu
ujrzałem swoich znajomych
Niosąc cmentarną małą alejką
trumnę dębową w kwiatach splecionych
Kierując wzrok dostrzegłem też siebie
w tej trumnie ciało me rozłożone
I zrozumiałem wtedy swe życie...
swe życie już zakończone
Marność marnością i jeszcze raz marność
zostałem już tylko w pamięci
By żyć od nowa choć już umarłem
bo inne jest życie po śmierci...

Gość

WOW!!To było piękne

Gość

Piękne